Περί γελοιότητος

Ο γελοίος δεν μαζεύεται.
Αν είχε κάποιος τη δυνατότητα να παρατηρήσει καταλεπτώς την καθημερινή ζωή ενός ευφυούς ανθρώπου, οι πιθανότητες να διαπιστώσει τη νοημοσύνη του είναι ελάχιστες.  με τον συνηθισμένο τρόπο ντύνεται, τρώει, οδηγεί, περπατάει, συζητάει, τα πίνει με τους φίλους του.  Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον συνήθη βλάκα, δεν το έχει γραμμένο στο κούτελο.  Αν δεν τον γνωρίσεις που να  καταλάβεις ότι το μυαλό του έχει περονόσπορο.  Αντιθέτως, ο γελοίος δεν εννοεί να περάσει απαρατήρητος, δεν το επιτρέπει στον εαυτό του.  Το νούμερο θορυβεί, κάνει τα λεφτά του ψιλά για να φαίνονται πολλά.  Επιζητεί το ''θεαθήναι'', ''τα μάτια του κόσμου'', σαν να βρίσκεται διαρκώς επί σκηνής: η κίνηση, το ύφος, ο τόνος της φωνής, το κόρδωμα απευθύνονται πάντα σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του πραγματικού, στη σύμπασα κοινωνία.  Ακόμα και στις ιδιάζουσες περιπτώσεις που υποδύεται τον σεμνό, ανιδιοτελή και low profile, η έπαρση αδύνατον να κουκουλωθεί.  Πάλι να εντυπωσιάσει θέλει, να ''πουλήσει μούρη'', είναι ''πουλ μουρ'', όπως λένε τα πιτσιρίκια.


Από το βιβλίο 
του Διονύση Χαριτόπουλου
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
Εκδόσεις Τόπος 2008