IΡΛΑΝΔΙΑ.....Αυτά που δεν μας έχουν πει.

Συχνά, όταν ακούμε την λέξη “Ιρλανδία”, συγκεκριμένες λέξεις έρχονται στον νου. Μπύρα (guiness), μουσική και ένας μόνιμα συννεφιασμένος

ομιχλώδης καιρός. Στην πραγματικότητα, λίγοι από τους Έλληνες που αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη επέλεξαν την Ιρλανδία ως χώρα προορισμού. Συνολικά ηΕλληνική Κοινότητα της Ιρλανδίας δεν μετρά πάνω από 600 Έλληνες στο νησί των 4.000.000 κατοίκων!

Οι γνώμες Ελλήνων ταξιδιωτών που επισκέπτονται την χώρα για μερικές ημέρες απέχουν αρκετά από την πραγματική εικόνα του “σμαραγδένιου νησιού” όπως έχει χαρακτηριστεί λόγω της υπερβολικής έκτασης πρασίνου που οφείλεται στο υγρό και βροχερό Ατλαντικό κλήμα. Οι περισσότεροι έχουν χαρακτηρίσει τους Ιρλανδούς σαν τους “ζεστούς βόρειους,” τους “φιλόξενους”, τους “γλεντζέδες”… Η πραγματικότητα όμως είναι ιδιαίτερα περίπλοκη και σίγουρα μια επίσκεψη και μόνο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικρή γεύση της πραγματικότητας, ίσως στην περίπτωση της Ιρλανδίας μια επαφή με το ακριβό “περιτύλιγμα”.

Πολλές φορές λανθασμένα ταυτίζουμε τους Ιρλανδούς που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο εξωτερικό με τους αυτόχθονες. Σε γενικές γραμμές, οι κάτοικοι του νησιού αυτού είναι φυλετικά δεμένοι μεταξύ τους σε υπερβολικό βαθμό θα μπορούσα να πω, γεγονός που ίσως οφείλεται στις κακουχίες του παρελθόντος. Η παρουσία και ο ρόλος της οικογένειας είναι εντονότατος σε όλες τις βαθμίδες του κοινωνικού ιστού. Οι Ιρλανδοί δείχνουν να είναι δραστήριοι, απλοί και καθημερινοί. Είναι λαός που έχει προσφέρει αρκετά στις τέχνες με παγκοσμίως αναγνωρισμένους συγγραφείς όπως ο Oscar Wild, ο James Joyce και διάφοροι άλλοι! Μεγάλη είναι και η πολιτισμική κληρονομιά των Ιρλανδών στην μουσική όπου πέρα από την πασίγνωστη παραδοσιακή Κέλτικη – gigs, rills και polkas – ροκ Ιρλανδικά συγκροτήματα όπως οι U2, οι μοναδικοί Thin Lizzy είναι παγκοσμίως γνωστά. Η Κέλτικη (gealic) γλώσσα είναι ακόμα ζωντανή παρά την ευρεία καθομιλουμένη Αγγλική!

Οι περισσότεροι έχουμε στην φαντασία μας την Ιρλανδία ως μια χώρα με υπερβολικά εξασθενημένη οικονομία, που μαστίζεται από φτώχεια, ανεργία και αναγκαστική μετανάστευση των ντόπιων σε Αμερική, Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο και διάφορα άλλα μέρη της Ευρώπης καθώς και την καταπίεση των Ιρλανδών από του Άγγλους ιμπεριαλιστές και εργοδότες, τις διακρίσεις και απροκάλυπτο ρατσισμό που βίωσαν ως μετανάστες. Παρόλα αυτά η εικόνα της χώρας εν έτη 2006 (χρονιά στην οποία πραγματοποίησα την μετακόμισή μου στο Δουβλίνο) δεν θύμιζε τίποτα από αυτό το ζοφερό παρελθόν. Η οικονομική έκρηξη του “Κέλτικου Τίγρη” ως αποτέλεσμα της υπερβολικής συσσώρευσης ξένου κεφαλαίου μεταμόρφωσε την χώρα από μία αγροτική περιφέρεια σε έναν “καπιταλιστικό παράδεισο” και συνεπώς πόλο έλξης φτωχών μεταναστών κυρίως από τις πρώην “κομμουνιστικές” χώρες αλλά και αγαπημένος προορισμός αιτούντων ασύλου από χώρες του κακώς λεγόμενου “Τρίτου Κόσμου”. Ένας παράδεισος ωστόσο με ημερομηνία λήξης, καθώς η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007 κατάφερε μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια να καταστρέψει ολοκληρωτικά την ανθούσα οικονομία της χώρας που επισήμως θεωρούνταν ως η δεύτερη ταχύτατη αναπτυσσόμενη της Ευρώπης μετά το Λουξεμβούργο! (Δείτε ντοκιμαντέρ στο παραπάνω play-list «Έρευνα: Το Ιρλανδικό Μοντέλο» που αναλύει την οικονομία της Ιρλανδίας από τα χρόνια της ραγδαίας ανάπτυξής μέχρι την τελική κατάρρευση). Συνολικά το έτος 2006 οι μετανάστες αριθμούσαν το 20% του συνόλου της χώρας που οι δείκτες ανεργίας έδειχναν 4%. Η τεράστια δημογραφική αλλαγή σίγουρα επηρέασε την κοινή γνώμη των πολιτών. Εκατοντάδες οι ρατσιστικές επιθέσεις κάθε χρόνο με αποκορύφωμα την δολοφονία δύο Πολωνών μεταναστών από δεκαεξάχρονο τον Φλεβάρη του 2008 και ενός Εσθονού, του Valerii Ranert, τον Απρίλη του 2007 (πηγή: Red Cart, Άρθρο: Polish murder latest attack on foreign nationals). Δεκάδες ιστοσελίδες προπαγανδίζουν… «κρατήστε την Ιρλανδία λευκή», «η Ιρλανδία για τους Ιρλανδούς», «θάνατος στους Νέγρους!»
Παρά το γεγονός όπου πολλοί αναλυτές υποστήριξαν κατά καιρούς πως η «η φτώχεια στην Ιρλανδία είχε περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας», επικίνδυνες ζωνες-γκέτο (εργατικές συνοικίες) είναι ορατές ακόμη και στο κέντρο του Δουβλίνου. Ζητιάνοι, ναρκομανείς, έφηβοι εξαρτημένοι από το αλκοόλ κάνουν έντονη την παρουσία τους στις περισσότερες περιοχές της πρωτεύουσας και πολλά άλλα μέρη της Ιρλανδικής επικράτειας. (Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ενός κοινωνικά αποκλεισμένου Λούμπεν Προλεταριάτου, αποτέλεσμα  ενός διεφθαρμένου πολιτικού status quo που από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας μαστίζει την χώρα αλλά και της αντι-κοινωνικής νεο-φιλελεύθερης πολιτικής των τελευταίων δύο δεκαετιών). Βία, ρατσισμός, προκαταλήψεις, θρησκοληψία, φονταμενταλισμός, Ισλαμοφοβία και κοινωνικές ανισότητες είναι μερικά από τα εντονότερα προβλήματα που καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει η χώρα. Οι συμμορίες ανηλίκων και δολοφονίες νεαρών ατόμων είναι συχνά πρωτοσέλιδα. Παράλληλα η έλλειψη υποδομών σε ότι αφορά τις δημόσιες συγκοινωνίες καθιστούν την καθημερινή ζωή ανυπόφορη. Οι ελλείψεις στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας επιβαρύνουν επιπλέον την ανάπτυξη θετικών συνθηκών διαβίωσης και η υπερκατανάλωση αλκοόλ είναι ο μοναδικός τρόπος διασκέδασης για πολλούς.

Η εικόνα λοιπόν με την οποία τα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης παρουσιάζουν την χώρα απέχει ριζικά από την πραγματικότητα. Βάση στατιστικών της ICAP Α.Ε (2000) το 64% απαντά θετικά στην ερώτηση «πιστεύετε πως η μετανάστευση είναι καλό ή κακό πράγμα για την χώρα σας» καθιστώντας την Ιρλανδία στην κορυφή των ποιο φιλόξενων χωρών. Πως όμως είναι δυνατόν μια τόσο θρησκευόμενη συντηρητική κοινωνία να παρουσιάζεται ως δεκτική  και ανεκτική προς άτομα διαφορετικών πολιτισμικού υπόβαθρου την ώρα που πλήθος προπαγανδιστικού νεοναζιστικού περιεχομένου υλικό διοχετεύεται στο internet από Ιρλανδούς υπερκαθολικούς; (Δεν θα έπρεπε να παραλείψω πως στην χώρα αυτήν οι αμβλώσειςείναι παράνομες και επιτρέπονται μόνο κάτω από ορισμένες συνθήκες ενώ το 1992 οι Ιρλανδοί καταψήφισαν την νομιμοποίηση των διαζυγίων)!!! Βάση έρευνας του κρατικού καναλιού RTE (2000):

        Το 80% των ερωτηθέντων είναι θετικοί με το νέο πλέον πολυπολιτισμικό πρόσωπο της Ιρλανδίας, αλλά ο ίδιος αριθμός επιθυμεί περιορισμό αριθμού μεταναστών που ζούνε στην χώρα. Το 60% δήλωσε ενάντια στην απέλαση του Νιγηριανού φοιτητή Olukunle Elunkanlo. Δύο στους τρεις Ιρλανδούς δεν έχουν κάποιον αλλοεθνή φίλο και 3 στους 10 δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να παντρευτούν μετανάστη. Όμως το 66% υποστηρίζει πως οι αιτούντες για άδεια παραμονής πρέπει να λάβουν θετική απάντηση. 

Δέκα χρόνια μετά, όπως δημοσιεύουν οι Irish Times, το 72% των πολιτών δηλώνει πως θα πρέπει η μετανάστευση εντός της χώρας να περιοριστεί. Το 43% λέει πως πρέπει αρκετοί μετανάστες να εγκαταλείψουν την χώρα ενώ το 29% πιστεύει πως όλοι πρέπει να απελαθούν. Το 81% των ατόμων από 18-24 χρονών θα ήθελε να δει τον αριθμό των μεταναστών να περιορίζεται. Αρνητική είναι και η στάση των Ιρλανδών επίσης απέναντι στους νομάδες (traveller community) με έναν στους πέντε ερωτηθέντες να δηλώνει πως θα ήταν πρέπον να τους αφαιρεθεί η Ιρλανδική υπηκοότητα!

Προφανώς το Ιρλανδικό λόμπι στην απέναντι γωνιά του πλανήτη θα απολαμβάνει τα εκατομμύρια δολάρια, κέρδη απο τις τουριστικές καμπάνιες με το σήμα κατατεθέν “cead mille failte” (που στα Ιρλανδικά σημαίνει χίλια καλωσορίσματα), σίγουρα οι εργοδότες θα νοιώθουν ευνοημένοι από τα χαμηλά ημερομίσθια των “αυστηρά πειθαρχημένων Πολωνών” έναντι κάποιων απαιτητικών και “ακαμάτηδων Ιρλανδών”. Η “φιλική” Ιρλανδία λοιπόν δεν ήταν παρά ένα κατασκεύασμα της επεκτατικής νεο-φιλελεύθερης πολιτικής των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Αναμφισβήτητα η ιδέα που έχουμε οι περισσότεροι Έλληνες για την Ιρλανδία (η Ελλάδα του Βορρά) είναι πλήρως λανθασμένη. Πέρα από τον έντονα διαφορετικό τρόπο ζωής, η απάθεια, η νεο-κομφορμιστική νοοτροπία, η έλλειψη δράσης και οργάνωσης για πολιτική αλλαγή (όπως αναφέρει και η πρόεδρος της Ελληνικής κοινότητας στο παραπάνω ντοκιμαντέρ «αν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα λάμβαναν παρόμοια μέτρα λιτότητας θα ξεκινούσε επανάσταση»), το μίσος προς οτιδήποτε διαφορετικό και η αντι-κομμουνιστική υστερία που θέλει την αριστερά υπεύθυνη για την “εθνοκάθαρση” λόγω της μαζικής “εισβολής μεταναστών” είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ιρλανδικής αντίληψης. (Εικάζεται πως οι περισσότεροι Ιρλανδοί που μετανάστευσαν στις Η.Π.Α στελέχωσαν τα σώματα ασφαλείας όπως αναφέρουν τυχαίοι χρήστεςσε αυτό το link. Και λέω εικάζεται γιατί ενώ οι πληροφορίες που δίνουν φαίνονται σωστές, απουσιάζουν πηγές και αναφορές. Αξίζει ωστόσο προσοχής!)

Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα σχολιαστών από διάφορα blogs και ιστοσελίδες που επιβεβαιώνουν το πόσο απέχει η mainstream εικόνα της σύγχρονης Ιρλανδίας από την τραγική πραγματικότητα. Από intelligent life (Άρθρο: Ireland, a xenophobic melting pot). «Οι ρατσιστικές παρενοχλήσεις είναι αγαπημένο σπορ των Ιρλανδών» λέει ένας χρήστης. «Οι αλλοδαποί αποτελούν αντικείμενο ρατσιστικής επίθεσης. Η αστυνομία δεν θα κάνει τίποτα. Το ασθενοφόρο θα αρνηθεί να έρθει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, εάν είσαι αλλοδαπός» συνεχίζει άλλο σχόλιο. Λίγο αργότερα Ιρλανδοί “αγανακτησμένοι πολλιτες” απαντάνε πως «είναι καιρός να εκδιωχθούν όλοι οι αλλοδαποί από τη χώρα μας με τη βία αν χρειάζεται. Εγώ μαζί με πολλούς άλλους νεαρούς άνδρες θα πάρουμε σύντομα τον νόμο στα χέρια μας με σκοπό να καθαρίσουμε την πόλη μας, Carrickmacross, απο τους ξένους. Ζήτω ο Χίτλερ».

Αξίζει να δώσετε περαιτέρω προσοχή στα υπόλοιπα σχόλια του άρθρου τόσο Ιρλανδών όσο και μεταναστών που έζησαν στην χώρα. Το ποιο ενδιαφέρον όμως debate βλέπουμε στο Inside View (Άρθρο: Racism in Ireland).

        1) Υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στην εικόνα της Ιρλανδίας όπως παρουσιάζεται στο εξωτερικό και στην πραγματικότητα. Δεν έχω συναντήσει ποτέ αλλοδαπούς εδώ που να νοιώθουν ευχαριστημένοι. Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά αλλά ένα από τα χειρότερα είναι οι διακρίσεις και η έλλειψη εντιμότητας στο εργασιακό περιβάλλον… Εκτός από μια μικρή μειοψηφία ατόμων με υψηλή μόρφωση και διεθνή εμπειρία, οι περισσότεροι Ιρλανδοί δεν είναι μόνο ενδημικά ρατσιστές και σοβινιστές, αλλά αγνοούν πλήρως το φαινόμενο ρατσισμού. Στην δική τους νοοτροπία, η συμπεριφορά αυτή είναι φυσιολογική και δικαιολογημένη, δεδομένου ότι η παιδεία τους είναι εξαιρετικά εθνικιστική… Ελάχιστοι από αυτούς κατανοούν το γεγονός ότι σε άλλες χώρες δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι άνθρωποι με υπερ-εθνικιστικά και κατά κάποιον τρόπο φασιστικά φρονήματα. (30 Ιουλίου 2008).

2) Ξυλοκοπήθηκα άσχημα από 3 ή 4 Ιρλανδούς άνδρες όταν επέστρεφα από την βιβλιοθήκη ένα βράδυ. Δεν ήταν μεθυσμένοι, δεν ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών δεν μου ζήτησαν το κινητό ή το πορτοφόλι μου. Με χτυπούσαν τόσο άσχημα που άρχισα να αιμορραγώ, φωνάζοντας μου «Πάκι” πάνε πίσω στην χώρα σου». Δεν είμαι Πακιστανός. Είμαι από τον Μαυρίκιο. (11 Αυγούστου 2009).

3) Ζω στην Αγγλία, αλλά είμαι Ιρλανδός. Παντρεύτηκα ένα μη λευκό κορίτσι πριν από 25 χρόνια. Αλλά η οικογένειά μου με αποκήρυξε για 15 χρόνια. Ακόμη και σήμερα, η μητέρα μου αρνείται να αναγνωρίσει τα παιδιά μου-τα εγγόνια της. Επέστρεψα με τη γυναίκα μου πριν από 10 χρόνια για για την κηδεία του πατέρα μου, ήταν σαν να έκανα βουτιά 100 χρόνια πίσω, σαν στον νότο των Η.Π.Α με τον κατάφωρο ρατσισμό. Όταν επικοινωνώ με την μητέρα μου κάθε εβδομάδα είναι σαν να ακούω μια νεοναζιστική ομιλία, δεν μου αναφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο για τους μετανάστες.

(Θα πρέπει να επισημάνω πως τα παραπάνω σχόλια προέρχονται από ανώνυμους χρήστες. Συνεπώς δεν αποτελούν έγκυρη πηγή πληροφοριών. Ωστόσο όμως θεώρησα σημαντικό να τα παραθέσω καθώς βάση προσωπικών εμπειριών πιστεύω πως καθρεφτίζουν την πραγματική όψη της ρατσιστικής Ιρλανδίας . Σχόλια όπως τα παραπάνω μονοπωλούν όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στην καθημερινή ζωή. Διαβάστε επίσης από τονIrish Independent: I’m sick of being racially abused,It’s time to tackle racism in society). Ωστόσο όμως άλλες πηγές, (στην ουσία πρόκειται για γνώμες)  επιβεβαιώνουν το αντίθετο! (Ρίξτε μια ματιά επίσης: Racism in Ireland – Abuse is an affront to our history, A Letter Home – A short film about Racism in Ireland,  Welcome to Ireland)

Κάνοντας μια βαθύτερη έρευνα για τον ρατσισμό στην Ιρλανδία!

Η Ιρλανδία πριν την οικονομική έκρηξη του Κέλτικου Τίγρη δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον κανενός μετανάστη. Αντιθέτως η οικονομική εξαθλίωση όπως αναφέρω στην αρχή ωθούσε τους ίδιους τους Ιρλανδούς να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Συγκεκριμένα, βάση κυβερνητικών πηγών, από το 1997 μέχρι και το 2002 ο αριθμός των αιτούντων ασύλου αυξήθηκε ραγδαία. Ωστόσο εν συγκρίσει με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες η Ιρλανδία σκοράρει εξαιρετικά χαμηλά στην χορύγηση ασύλου (λιγότερο από 10.000 άτομα τον χρόνο). Ο συγγραφέας Bryan Fanning (2002. σ.13) παρουσιάζει αποκαλυπτικές πληροφορίες σχετικά με την προέλευση του Ιρλανδικού ρατσισμού. Πολλοί πιστεύουν πως η Ιρλανδία λόγω του ότι δεν υπήρξε σε καμία φάση της Ιστορίας χώρα αποικιοκρατική δεν υιοθέτησε την ιδέα του “πανίσχυρου λευκού Ευρωπαίου” ενάντια στον “κατώτερο σκλάβο Ασιάτη ή Αφρικανό.” Στην πραγματικότητα όπως αναφέρει και ο Nicholas Williams (2004, σ. 10) η Ιρλανδία δεν είχε δικές της αποικίες, όμως αυτό δεν σημαίνει πως Ιρλανδοί δεν έπαιζαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τον δικό τους ρόλο στις αποικιοκρατούμενες χώρες. Πολλοί Ιρλανδοί λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην χώρα τους αναγκάστηκαν να υπηρετήσουν στον αποικιακό στρατό της Αγγλίας μαζί με πολλούς πάστορες της Ιρλανδικής εκκλησίας που κατέφυγαν στην Αφρική και την Ασία για “αποστολές σωτηρίας,” στην ουσία για εκχριστιανισμό αναφέρει ο Fanning (σ.13). Το 1831, το 42,2% του αποικιακού στρατού ήταν Άγγλοι γεννημένοι από Ιρλανδούς γονείς, ενώ την ίδια στιγμη το 32,2% του συνολικού πληθυσμού σε όλη την επικράτεια της Αγγλίας, όπως και στην Ιρλανδία, ήταν Ιρλανδοί ή είχαν κάποια Ιρλανδική ρίζα. Ακόμα και όταν ο πληθυσμός της Ιρλανδίας άρχισε να μειώνεται σταδιακά λόγω του μεγάλου λοιμού κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα Ιρλανδοί (όχι μόνο Άγγλοι από Ιρλανδούς γονείς) συνέχιζαν να κάνουν την παρουσία τους έντονη στα Αγγλικά στρατεύματα. Στην σελίδα 14 αναφέρει τα εξής:

        Tα Ιρλανδικά συντάγματα απέδειξαν  πως είναι σε θέση να διαπράξουν αρκετές βαρβαρότητας απέναντι στους αυτόχθονες πληθυσμούς, όπως και κάθε άλλη αποικιακή στρατιά». Όμως όπως εξηγεί παρακάτω, «αυτοί που εφοδίαζαν μέσω της  αποικιοκρατίας, τις οικογένειες και τις κοινότητες καταγωγής τους ήταν μέρος μιας τομης μεταξύ της Ιρλανδίας και άλλων χωρών που χαρακτηρίζονται από Δυτικές ρατσιστικές ιδεολογίες του “λευκής” υπεροχής, καθώς και άλλου είδους ρατσισμούς που θέλουν τους Ιρλανδούς να είναι κατώτεροι. Σύμφωνα με τον Holmes, η Ιρλανδία απέκτησε μια «ανεπιθύμητη κληρονομιά» της αποικιοκρατίας που δύσκολα ταιριάζει άνετα με τη φήμη της ως μια χώρα που αγωνίζεται κατά της αποικιοκρατίας.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, αυτό που ο Fanning εννοεί, είναι πως οι Ιρλανδοί στρατιώτες από την μία γαλουχήθηκαν στα ρατσιστικά ιδεώδη υπέρ της “Ευρωπαϊκής ανωτερότητας” όμως οι βασικοί εκμεταλλευτές των αποικιών ποτέ δεν εκτίμησαν τα κατορθώματά τους και πάντα τους περιφρονούσαν θεωρώντας τους “κατώτερους” από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Το γεγονός αυτό εξηγεί την αντίληψη πολλών Ιρλανδών που θεωρούν τους εαυτούς τους ως θεμελιωτές του Δυτικού πολιτισμού, αυτοί που πρόσφεραν σχεδόν τα πάντα για να χτιστεί το “μεγαλείο της Λευκής Φυλής” και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αντί να τους ευχαριστήσουν για αυτό, τους μεταχειρίστηκαν με τον χειρότερο τρόπο!

«Οι Ιρλανδικές ιεραποστολές», συνεχίζει ο Fanning, «ήταν μέρος της εξάπλωση του Χριστιανισμού στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Βοήθησαν στην εξάπλωση της αυτοκρατορίας με ανελέητη αποτελεσματικότητα. Έπεισαν τους αυτόχθονες πληθυσμούς να εγκαταλείψουν τα δικά τους πολιτισμικά συστήματα και να αγκαλιάσουν αυτά των κατοχικών… Η οργάνωση αποστολών έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ιρλανδικής ζωής και της ταυτότητας» (σ.14). Εξηγεί επίσης τον ρόλο των Ιρλανδών στην εξόντωση των αυτοχθόνων της Αμερικής και πώς όλα αυτά τα γεγονότα συνέβαλαν στην δημιουργία μιας θεοκρατικής, συντηρητικής κοινωνίας και συνεπώς ρατσιστικής, πράγμα που επιβεβαιώνει και ο Williams (σ.10) ο οποίος περιγράφει την Ιρλανδία ως μια χώρα κάτω από ένα καθεστώς με έντονα αντι-μεταναστευτικά χαρακτηριστικά. Αποκορύφωμα ήταν η άρνηση παροχής ασύλου στους διωκόμενους Εβραίους από το Ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας λίγο πριν το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

O Fahey (σ. 235) παραθέτει το αποτέλεσμα ενός γκάλοπ που έγινε από το ESRI και αποσκοπούσε να διερευνήσει το φαινόμενο του ρατσισμού στην χώρα. Οι ερωτηθέντες ήταν κυρίως μετανάστες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ασιάτες και Αφρικανοί. Λεκτικές διαμάχες και ύβρεις στον δρόμο ή στην δουλειά ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι ξένοι στην Ιρλανδία. Περίπου το 20% των ερωτηθέντων απαντούσε θετικά στο αν είχαν δεχτεί κάποια λεκτική ρατσιστική επίθεση, αριθμός σχετικά μικρός σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Στην πρωτιά ερχόταν η Ολλανδία με ερωτηθέντες να απαντούν θετικά στο ερώτημα αν έχουν δεχθεί ρατσιστικές επιθέσεις στον χώρο της εργασίας (42%) ενώ το 66% των μεταναστών στην Ελλάδα δυσκολευόταν να βρει κατοικία λόγω της διαφορετικής καταγωγής τους. Το 2005 όμως σε παρόμοια έρευνα το CSO αποδεικνύει πως το 32% των μεταναστών στην Ιρλανδία έχει δεχθεί ρατσιστική επίθεση (σωματική ή και λεκτική!)

Οι Triandafyllidou και Gropas (σ.179) αναφέρουν πως στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν στην Ιρλανδία καταγράφονται τα υψηλότερα πόσοστά των αιτούντων ασύλου. Ομάδες με αισθήματα και εθνικιστική ιδεολογία που στρέφονται ενάντια στους μετανάστες προσπαθούσαν να πείσουν ένα τμημα των Μέσων Ενημέρωσης να υιοθετήσουν αρνητική γνώμη για την μετατροπή της Ιρλανδίας σε πολυπολιτισμική χώρα. Το ακροδεξιό Immigration Control Platform ξεκινά εκστρατεία για να πείσει την κυβέρνηση να υιοθετήσει αυστηρή μεταναστευτική πολιτική που θα περιορίζει την είσοδο πολλών μεταναστών. Η προπαγάνδα τους πετυχαίνει μιας και στην Ιρλανδία δεν έχει αναπτυχθεί μέχρι στιγμης κάποιο αντιρατσιστικό κίνημα λόγω του ότι η μετανάστευση είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο σε αντίθεση με άλλες χώρες του Δυτικού κόσμου όπως οι Connolly και Hourigan (2006. σ.190.) πιστεύουν. Μετά την επιτυχία του ακροδεξιού παραληρήματος, πολλοί υπουργοί αρχίζουν να διαχωρίζουν τους πρόσφυγες σε «πραγματικούς » και “απατεώνες», σε «οικονομικούς μετανάστες» ή «καταχραστές πρόνοιας»!

Ποιο είναι το μέλλον αυτής της χώρας; Θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να απαντήσω στην ερώτηση αυτήν καθώς δεν μπορώ να δω κάτι το θετικό σε μια τόσο υποβαθμισμένη κοινωνία!!! Για την ώρα όμως οι περισσότεροι Ιρλανδοί δηλώνουν  πως είναι έτοιμοι να μεταναστεύσουν σε κάποια άλλη χώρα, γεγονός ιδιαίτερα οξύμωρο αν υποθέσουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού τάσσεται υπέρ της μαζικής απέλασης μεταναστών!

.

Βιβλιογραφία:
Connolly Linda, Hourigan Niamh (2006): Social movements and Ireland, Manchester University Press, UK
Fahey Tony (2007) Quality of Life in Ireland: Social Impact of Economic Boom, Institute of Public Administration, Dublin
Fanning Bryan (2002), Racism and social change in the Republic of Ireland, Manchester University Press, UK
Triandafyllidou Anna , Gropas Ruby (2007)  European immigration: a sourcebook, Ashgate publicing Limited, England
Williams Nicholas (2004) The 1990s: The Celtic Tiger, Immigration, and Racism in Ireland, GRIN, Verlag, Germany
ΠΗΓΗ:  http://freevoicenetwork.org/articles/irlandia/