Το λαό τον βοηθάς όχι όταν τον χαϊδεύεις, αλλά όταν τον εκπαιδεύεις.

(Απόσπασμα από το βιβλίο ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Καταγωγή & Χαρακτηριστικά του Βασίλη Ραφαηλίδη)

ΟΙ ΚΕΛΤΙΒΗΡΕΣ

6. Η Ισπανία των κονκισταδόρες

  Ο βασιλιάς της Αραγωνίας Φερδινάδος και η βασίλισσα της Καστίλλης Ισαβέλλα, που από το 1474 είναι, κατά κάποιον τρόπο συμβασιλείς της ενωμένης πλέον Ισπανίας, δεν χρηματοδοτούν μόνο το ταξίδι του Κολόμβου, αλλά και την περιλάλητη Ιερά Εξέταση, που είναι άνθος δηλητηριώδες παπικό μεν, τυπικά ισπανικό δε, δεδομένου ότι μόνο στην Ισπανία αναπτύσσει την πλήρη δράση της σ' όλο το φρικώδες εύρος της.  Οι επονομασθέντες ''καθολικοί βασιλείς'' Φερδινάνδος και Ισαβέλλα, δεν είναι βέβαια οι μόνοι καθολικοί βασιλείς της Ισπανίας.  Είναι όμως αυτοί που πρώτοι συνειδητοποιούν πως η καθολική καταπίεση προϋποθέτει μια καθολική θρησκεία καθολικά εφαρμοζομένη δια του μαστιγίου της Ιεράς Εξετάσεως, που πίπτει με τρόπο καθολικό επί καθολικών κεφαλών, καθολικά εξαγνιζόμενων διά της πυράς.

  Η Ιερά Εξέταση, και στα λατινικά Inquistio, ήταν ανακριτική επιτροπή και μαζί ιερό δικαστήριο αποτελούμενο από παπάδες-δικαστές και στην αρχή αποκλειστικά από δομινικανούς καλόγερους.  Ιδρύθηκε απ' τον πάπα Γρηγόριο Θ' ανάμεσα στο 1231 και 1235 προκειμένου να βρίσκει και να καταδικάζει τους αιρετικούς, αυτούς που αναιρούν, που καταργούν τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους πρέπει να βόσκει το υποποίμνιο για να κανονίζει βάσει αυτών τη δική του βοσκή, φυσκά την πνευματική.  Που όμως σχεδόν πάντα παραπέμπει και σε μια κυρίως άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, σύμφωνοι.  'Ομως, κατά κυριολεξίαν νοούμενο, ζήσεται κατ' αρχήν με άρτον, άσχετα αν το εν λόγω αίτημα για άρτον μεταμφιέζεται πάρα πολύ συχνά σε πνευματικό αίτημα.  Πάντως, επί θρησκευτικών αιρέσεων, οι αιρετικοί δεν είναι καθόλου εξυπνότεροι από τους ορθόδοξους, τους κατέχοντες την ορθή δόξα, τη σωστή άποψη για τη θρησκεία, που δεν είναι άλλη απ' αυτήν που εκάστοτε το παπαδαριό θεωρεί σα σωστή.  ' Οπως και νάναι, οι αιρετικοί είναι πάντα συμπαθείς άνθρωποι.  Διότι εκτός του ότι είναι καινοτόμοι επί ιδεολογικού επιπέδου, είναι και ριψοκίνδυνοι.  Αρκεί να πάρει κανείς υπ' όψιν πως στη διάρκεια της ζωής της η Ιερά Εξέταση αντιμετώπισε σαν καυσόξυλα και έκαψε στην πυρά 34.000 σώματα ''αιρετικών'', δηλαδή εχθρών του πάπα, ενώ άλλους 288.000 ισοβίτες ''αιρετικούς'' τους άφησε ισοβίως στη φυλακή, με την ελπίδα πως τουλάχιστον εκεί θα τους φωτίσει ο ''αληθινός Θεός'', δηλαδή αυτός που το ιερατείο θεωρεί αληθινό.  Αλλά πού, αυτός!  Ο Θεός κάνει πάντα αυτό που λεν οι παπάδες.

  Στα λατινικά ''άουτο ντα φε'' σημαίνει πράξη πίστεως.  Ακριβώς έτσι, πράξη πίστεως, λεγόταν η διαδικασία του καψίματος του αιρετικού στην πυρά!  'Οταν, κυρίως μετά το 1808 που ο Μέγας Ναπολέων κατάργησε με διάταγμα την Ιερά Εξέταση στις χώρες της επιρροής του και οι παπάδες δεν μπορούσαν πια να καιν τα σώματα των αιρετικών, έκαιγαν στα άουτο ντα φε μόνο τα πνεύματα των αιρετικών.  Τουτέστιν τα αιρετικά βιβλία.  Και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι το 1834 που ο πάπας καταργεί την Ιερά Εξέταση παντού στον καθολικό κόσμο, εκτός απ' την Ισπανία όπου καταργήθηκε το 1859.  Πολύ τους βόλευε τους ισπανούς κοσμικούς εξουσιαστές η Ιερά Εξέταση.  Οι παπάδες ασκούςν αποτελεσματικότερα την εξουσία.  Είναι άλλο να σε τρομοκρατεί ο χωροφύλακας με το μαστίγιο, κι άλλο ο παπάς με την κόλαση.  Το μαστίγωμα μπορείς και να το γλυτώσεις.  Την κόλαση όμως; 

  Ωστόσο, αν στην Ισπανία δεν διέπρεπε η Ιερά Εξέταση περισσότερο απ' ό,τι στις άλλες καθολικές χώρες, ο ένας Φράνκο θα διαδέχοταν τον άλλο από την εποχή του περιβόητου Τομάς δε Τορκεμάδα (εμείς τον λέμε Τορκουεμάδα), προσωπικού εξομολογητή της βασίλισσας Ισαβέλλας και μεγάλου αρχιιεροεξεταστή, που έκαψε στην πυρά κόσμο και κοσμάκη.  Και μην αρχίσετε πάλι τα κλαψουρίσματα αν δεν πάρετε υπ΄όψιν, πρώτον, πως η βαρβαρότητα και η ιστορία παν χέρι χέρι, δεύτερον, πως οι ''αιρετικοί'' δεν ήταν άγιοι αλλά χοντροκέφαλοι κατά το πλείστον, που πρέσβευαν βλακείες πιο χοντρές από τις επισήμως κρατούσες και, τρίτον, πως ο λαός δεν είναι κάτι το καθεαυτό εξαγιασμένο, αλλά μια δυνατότητα και για το καλύτερο και για το χειρότερο, όπως έλεγε ο Μάρξ.  Τα υπόλοιπα χύμα ''φιλολαϊκά'' είναι χυδαίος λαϊκισμός. Το λαό τον βοηθάς όχι όταν τον χαϊδεύεις, αλλά όταν τον εκπαιδεύεις.  Μόνο η παιδεία θα μπορούσε να διορθώσει τα πράγματα σε τούτον τον άθλιο κόσμο, τον γεμάτο όχι μόνο από άθλιους ιεροεξεταστές, αλλά και από πανάθλιους σκλάβους εθελοντές, όπως λέει ο Νίτσε, έτοιμους να υποταχτούν στον κάθε ισχυρό, είτε αυτός βρίσκεται στον ουρανό, είτε στη γη.  Είναι κωμικό να φωνάζεις ''ζήτω η ελευθερία'' και να τρέμεις την κόλαση.  Είναι ανόητο να μάχεσαι κατά των δικτατόρων, έχοντας στο κεφάλι σου τον αόρατο αρχιδικτάτορα.  Δεν είναι τυχαίο που οι επίγειοι δικτάτορες περιστοιχίζονται από φανατικά θρησκευόμενους.  

  Εμείς οι ορθόδοξοι ας είμαστε προσεχτικοί όταν λέμε ανιστόρητα πως η Ιερά Εξέταση είναι φρούτο αποκλειστικά της καθολικής εκκλησίας.  Διότι την ιδέα για μια χριστιανική Ιερά Εξέταση την είχε πρώτος ο Μέγας Κωνσταντίνος και δεύτερος, σε μια βελτιωμένη μορφή, ο Μέγας Θεοδόσιος.  Δεν εφάρμοσαν για πολύ τη μέθοδο αυτοί οι αυτοκράτορες, διότι η αίρεση των Μανιχαίων (εξού και ο πάντα εν χρήσει όρος μινιχαϊσμός) για τους οποίους έγιναν στην Κωνσταντινούπολη τα πρώτα ιεροδικεία, εξαφανίστηκε σύντομα.  (τζους Σ.) Και γιατί το δυαρχικό Βυζάντιο μοίρασε έξοχα και έξυπνα τους εξουσιαστικούς ρόλους.  Τη βία την ασκούσε ο κοσμικός άρχων (ο αυτοκράτορας) και την τρομοκρατία δια της κολάσεως ο θρησκευτικός άρχων (ο πατριάρχης).  ' Ετσι, δεν χρειάστηκε ο θρησκευτικός άρχων να βρωμίσει πολύ τα χέρια του.  Τα βρώμιζε για λογαριασμό του ο κοσμικός άρχων.  Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τα του Θεου, τω ... Πατριάρχη!  Σίγουρα, πάντως, η ορθοδοξία είναι πιο ανθρώπινη, έτσι που σωστρέφει την πίστη στο Θεό και την κάνει να λειτουργεί αυτομάτως και χωρίς εμφανή καταναγκασμό.  Μόνο που δεν παράγει έργο.

  Αμέσως μετά την ενοποίηση της Ισπανίας από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα, ο λαός στην ύπαιθρο ξεσηκώνεται και γίνεται χαμός.  Κανείς δεν θέλει να υπακούσει σε μια κεντρική εξουσία, έτσι που όλοι έχουν συνηθίσει να υπακούν σε μικροάρχοντες και μικροβασιλιάδες της πλάκας.  Κατά τα οχτακόσια χρόνια της αραβοκρατίας, στις αραβοκρατούμενες περιοχές, δηλαδή στη μισή σημερινή Ισπανία, μουσουλμάνοι, χριστιανοί και εβραίοι συνυπάρχουν αρμονικότατα.  ΄Αλλωστε, οι ΄Αραβες, με το παραδοσιακό τους διοικητικό αλαλούμ, έχουν δημιουργήσει μια ιδιόρρυθμη κατάσταση ''αναρχίας'' από την οποία, κατά τους ειδικούς, έλκει την κατάγωγή του και το πανίσχυρο στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αναρχικό κίνημα.  Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, εύκολα εικάζει κανείς τη δυσκολία του εν Ισπανία έργου της Ιεράς Εξετάσεως.  Την καθολική νύφη την πλήρωσαν κυρίως οι αραβόφρονες, κάτι σαν ισπανοί ''εαμοβούλγαροι'' της μακρινής εκείνης εποχής.

  Τώρα καταλαβαίνει κανείς καλύτερα τα λόγια του βασιλιά Φερδινάνδου:  ''Η Ισπανία είναι ένα σύνολο λαών που βρίσκει την ενότητα του στην υπηρεσία των διεθνών πεπρωμένων''.  ' Οπερ μεθερμηνευόμενον:  'Αν η Ισπανία δεν γίνει μεγάλη δύναμη τώρα που ανακάλυψε την Αμερική, προκοπή δεν θα υπάρξει για τους Ισπανούς.