Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες - Λαϊκή Παροιμία

________________________
Νικήτας Π. Κακκαβάς, Φλώρινα
Ο Κωστής Χατζιδάκης και η επίθεση
Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν
 (Μτφ: Οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους)
Αντισθένης
  Όποιος σπέρνει  ανέμους, θερίζει θύελλες - Λαϊκή Παροιμία

Συμβαίνει κάποτε, όταν κανείς εκθέτει τις απόψεις του δημόσια, να ενεργοποιείται ένας
ακούσιος, ασυνείδητος μηχανισμός αυτο-λογοκρισίας,οπότε αμβλύνεται  η πρώτη εντύπωση,  η αυθόρμητη έκφραση και η ειλικρινής λαλιά.  Για αυτό και  συνήθως οι περισσότεροι διατυπώνουμε τις σκέψεις μας μασκαρεμένες, χωρίς τις αιχμές τους, διηθημένες μέσα από την εσωτερική μας συμβατικότητα. Υπακούμε, τελικά, σε μια  αδιόρατη ανάγκη να συμμορφωθούμε στις απαιτήσεις της «ευπρέπειας»  και του «μέτρου»  που  επιβάλλει η λεγόμενη  «πολιτική ορθότητα».

Ο βίαιος προπηλακισμός του πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας  κ. Χατζιδάκι ήταν ακόμη ένα σκληρό σημείο των καιρών.   Η «πολιτική ορθότητα» σχεδόν υποχρεώνει τον νουνεχή να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για το συμβάν, να καταθέσει την κάθετη αντίθεση του σε τέτοιες πρακτικές. Κοντολογίς να μην ξεφύγει μήτε πόντο από τις «συνήθεις»  απόψεις.

Θα ήθελα και εγώ, αναγνώστη μου,  να εκφραστώ με παρόμοιο τρόπο για το επίκαιρο αυτό γεγονός.  Θα ήθελα,  να μπορούσε η γραφίδα μου  – ξεγελώντας τον θυμό που κρύβεται εντός μου, για όσα μας συμβαίνουν -    να γεμίσει το λευκό χαρτί με έτοιμες και πρόχειρες ατάκες: «καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται», «εκφράζω την συμπάθεια μου στον άτυχο βουλευτή», «όχι στους προβοκάτορες της Δημοκρατίας»  κλπ

Ζούμε, όμως, σε δύσκολους καιρούς.  Για όλους μας πλέον νυχτώνει και χαράζει η μέρα μέσα στο θλιβερό περίγραμμα που ο Ποιητής προφητικά, λέξη-λέξη  πλανημέτρησε  χρόνια πριν : 

« Χρόνους πολλούςμετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν (…)  θα’ ρθούνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.Και θα ‘χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.Και θα ‘ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.»

Σε τέτοιους χρόνους νοιώθω πως ο καθένας οφείλει  να βγάζει για λίγο το προσωπείο του, να αποκαλύπτεται  και να μιλά την εσωτερική, αυθεντική του αλήθεια.  Για αυτό αναγνώστη μου   – χωρίς να καμώνομαι τον έξυπνο, τον ξεχωριστό ή τον γενναίο -    θα σου πω ό,τι  στα αλήθεια  σκέφτομαι,  για αυτό που συνέβη στον πρώην υπουργό.  Χωρίς περιστροφές, τσιριτζάντζουλες  και «politically-correct»  καρυκεύματα.  

Δεν αισθάνθηκα, λοιπόν,  κανένα είδους αποτροπιασμό για το λυντσάρισμα του πολιτευτή. Το ρέον αίμα στα τροφαντά του μάγουλα δεν μου προκάλεσε την ελάχιστη συμπάθεια.  Η αγωνία που γέννησε ο τρόμος στα μάτια του, δεν δόνησε εντός μου την  συμπόνια. Δεν ανακάλυψα ξαφνικά τους τραμπούκους που τον χτύπησαν (καθώς φαίνεται οι δράστες είναι βολεμένοι, κομματικοδίατοι,  προβοκάτορες συνδικαλιστές. Εξάλλου τέτοιας λογής άθλια και πωρωμένα ανδράποδα έκαναν πάντοτε τον δήμιο). Και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό διέκρινα  σε τούτο το τρομερό σκηνικό, μέσα στην αγριότητα της στιγμής, να πλανιέται η σκιά  της  Δικαιοσύνης.

Δεν είμαι κανένα απάνθρωπο τέρας, που το τρέφει η βία. Δεν ανήκω στους ιδεολογικούς δεινόσαυρους του αναρχισμού, της άκρας αριστεράς ή της άκρας δεξιάς.  Αποστρέφομαι  τον κοινωνικό αυτοματισμό, τα «λαϊκά δικαστήρια», τους αυτόκλητους  τιμωρούς, όσους κάνουν τον αστυνόμο και τον δικαστή μαζί.  Είμαι ένας σαραντάχρονος, από αυτούς που συνηθίζουν να αποκαλούν «μέσο άνθρωπο», πλήρως ενταγμένος στην κοινωνία και στις νόρμες της. Μετριοπαθής, νομοταγής, παντρεμένος με παιδί, με την πρώτη δειλή προβολή του υπογαστρίου του. Εργάζομαι καθημερινά, ψωνίζω από το σουπερ μάρκετ δυο φορές την εβδομάδα και τα Σαββατοκύριακα παίζω με το παιδί μου στο πάρκο. Ψηφίζω στα γκάλοπ και στην κάλπη, πλήρωσα χωρίς καθυστέρηση τους φόρους, τον ασφαλιστικό μου φορέα και την περαίωση.   Μπορεί, μάλιστα, να με έχεις συναντήσει,  αναγνώστη μου, χωρίς να παρατήρησες επάνω μου κάτι, για να με ξεχωρίσεις από το πλήθος.  Με άλλα λόγια, είμαι ένας ακόμη από τους πολλούς που αποτελούν το σιωπηλό κοπάδι της πλειοψηφίας, ένα σχεδόν χαρακτηριστικό δείγμα  «πολίτη του καναπέ».

Ωστόσο, τούτη τη φορά δεν μπορώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου, πολύ περισσότερο τους άλλους. Τούτος ο δημόσιος σωματικός και ηθικός εξευτελισμός του βουλευτή λίγα μέτρα μακρύτερα από τη Βουλή δεν με γέμισε θλίψη. Αντίθετα, αισθάνθηκα εντός μου τη γαλήνη, πως κάποια δικαιοσύνη αποδόθηκε. Στα μάτια μου τούτο το λυντσάρισμα πήρε διαστάσεις τελετουργικού. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, υπήρξε μια κάποια τιμωρία πολιτικού, πρόγευση όσων θα επακολουθήσουν. Η κοινωνία δείχνει να ξυπνά από τον λήθαργο, στον οποίο είχε βυθιστεί. Ο άνεργος πτυχιούχος, ο νεόπτωχος υπαλληλίσκος με τον πενιχρό μισθό, ο γέροντας συνταξιούχος που χάνει καθημερινά την αξιοπρέπεια του στις ουρές των Νοσοκομείων, όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί, ετοιμάζονται να σηκώσουν το χέρι.

Η οργή του λαού μπορεί να μην είναι πάντοτε δίκαια, άλλα είναι πάντοτε οργή!  Και ξεχωρίζουν σαν πυγολαμπίδες στη νύχτα όλοι εκείνοι που κινδυνεύουν,  να την υποστούν. Χρόνια τώρα βυσσοδομούσαν, υποθηκεύοντας την πατρίδα, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.  Είναι όλοι εκείνοι οι πατριδέμποροι, που τώρα φωνάζουν για να φοβηθούν οι πατριώτες – για να παραφράσουμε και τον Βάρναλη.  Μια ατελείωτη συστοιχία υπουργών, βουλευτών, συμβούλων, νομαρχών, δημάρχων. Και ξοπίσω οι μπιστικοί τους:  μεγαλοπαράγοντες, παραγοντίσκοι, κομματάρχες των Αθηνών και της Επαρχίας, δημοσιογράφοι, κολλητοί, εργολάβοι και ο υπόλοιπος θίασος. Σαν να έβλεπα  δίπλα μου τις  χαλασμένες ψυχές τους  έντρομες  μπροστά στο φοβερό ενδεχόμενο  να υποστούν ένα  τέτοιο Καθαρτήριο.  

Στο ξαναλέω, υπομονετικέ μου αναγνώστη:  για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό διέκρινα  σε τούτο το τρομερό σκηνικό, μέσα στην αγριότητα της στιγμής, να πλανιέται η  σκιά  της  Δικαιοσύνης.  Βρίσκω, μάλιστα, ιδιαζόντως δίκαιο το γεγονός,  ότι  ξυλοκοπήθηκε ένας – κατά γενική ομολογία -   μετριοπαθής, έντιμος και  εργατικός πολιτικός.  Μου φάνηκε εντελώς συμβολική η αντιστοιχία με την άδικη τιμωρία που επέβαλλε το Μνημόνιο και οι εγχώριοι υπηρέτες του στον απλό πολίτη. Στο πρόσωπο του άτυχου Χατζιδάκι, είδα τον μέσο έλληνα, που καθημερινά σταυρώνεται, αίροντας  τις αμαρτίες άλλων.

Αυτά αισθάνθηκα στα μύχια της ψυχής μου. Και στα εξομολογούμαι, αναγνώστη μου, χωρίς να ελπίζω στην παρηγοριά  της Γραφής «αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστιν αμαρτία».   

Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=4426