Θρησκεία: ένα γεμάτο όπλο

«...Μας λείπουν οι χώροι λατρείας, οι εκκλησίες και τα τζαμιά;

Γιατί όλοι οι ευαίσθητοι πολίτες κόπτονται υπέρ της ανέγερσης τζαμιού στην Αθήνα; Γιατί, αντί να πάμε μπροστά σε μία κοινωνία κοσμική χωρίς θρησκευτικές πιέσεις, πηγαίνουμε πίσω χτίζοντας τεμένη και ενθαρρύνοντας σκοταδιστικές κοινότητες; (...) Μόλις κτιστεί το τζαμί στην Αθήνα, γύρω του θα αναπτυχθεί μουσουλμανική κοινότητα, όπως έχει συμβεί παντού, Πώς θα αναγκαστούν οι μουσουλμάνοι να υπακούουν στους ελληνικούς νόμους; Ποιος εγγυάται ότι δεν θα αναπτυχθεί κουλτούρα μίσους κατά των "χριστιανών") και των απίστων, και μάλιστα ενώ υπάρχουν εξτρεμιστικές ομάδες, σαν τη "Χρυσή Αυγή", που εντείνουν τέτοια συναισθήματα; (...) Καθώς τα ανατολικά σύνορα είναι διάτρητα και τα δυτικά απροσπέλαστα, η Ελλάδα είναι το καθαρτήριο των λαθρομεταναστών: όσοι μπαίνουν εγκλωβίζονται· δεν ενδιαφέρονται να αφομοιωθούν και να αγαπήσουν τη χώρα που τους φιλοξενεί. Οι περισσότεροι ισλαμιστές δεν έχουν στόχο την ενσωμάτωση. Ακόμα και σε περίπτωση "ενσωμάτωσης" με μικτό γάμο, οι μουσουλμάνοι επιβάλλουν τα ήθη τους. Νομίζω ότι οι προαναφερθέντες ευαίσθητοι πολίτες είναι ή παριστάνουν τους αφελείς και δεν βλέπουν ότι περιβαλλόμαστε από εθνικιστικό και θρησκευτικό μίσος για το οποίο ευθύνεται η άγνοια. Μπορεί στην εκκλησία του Κιλκίς να φυσάει καινούργιος άνεμος, αλλά η θρησκεία ήταν και παραμένει ένα γεμάτο όπλο: στην Αθήνα γιγαντοαφίσες-διαφημίσεις με φωτογραφίες ημίγυμνων σωμάτων καταστρέφονται· Αραβες τις μουντζουρώνουν με σχόλια στα αραβικά. Γυναίκες οδηγοί προπηλακίζονται επειδή, για παράδειγμα, καπνίζουν.

Πολλοί από τους καλόγνωμους (αλλά αφελείς) πολίτες ισχυρίζονται ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν επιβλήθηκε ισλαμικός νόμος παρά την παρουσία μουσουλμανικών πληθυσμών. Ομως εδώ είναι Ελλαδιστάν: αν καταφτάνουν 50.000-150.000 μουσουλμάνοι ετησίως, δεν υπάρχει χρόνος για την απορρόφησή τους· εξάλλου, όπως προανέφερα, η Ελλάδα δεν είναι ο επιθυμητός προορισμός τους, επομένως οι μουσουλμάνοι συμπεριφέρονται με "ιερή οργή", όχι με το ήθος του φιλοξενούμενου. Χρειάζεται ρεαλιστική πολιτική, όχι πολιτική συναισθημάτων. Η ανεξιθρησκία είναι ένα δικαίωμα, ο σεβασμός της χώρας υποδοχής είναι μια υποχρέωση».


Σώτη Τριανταφύλλου, συγγραφέας

Πηγή:  Eλεύθερος Τύπος