Λίγες μέρες πριν «σκάσει» το σκάνδαλο Βατοπεδίου, τα ΜΜΕ χαρακτήριζαν την κυβέρνηση Καραμανλή ως ισχυρή και με μεγάλες προοπτικές. Λίγες βδομάδες μετά, η συνοχή της κυβέρνησης είχε θρυμματιστεί και η ΝΔ βάδιζε ολοταχώς προς τη βαριά ήττα του 2009. Παρότι ο Καραμανλής είχε επιβιώσει από σοβαρότερες κρίσεις από αυτή του Βατοπεδίου (π.χ.... από τις πολύνεκρες φωτιές στην Ηλεία), η κυβέρνησή του ήταν ήδη σάπια και έπεσε με το πρώτο σοβαρό ταρακούνημα. Ανάλογα συμπτώματα παρουσιάζει σήμερα η κυβέρνηση του ΓΑΠ, παρότι βρίσκεται μόλις
16 μήνες στην εξουσία.
Η φαρσοκωμωδία για να συγκαλυφθεί η συμφωνία με την τρόικα για τις ιδιωτικοποιήσεις-μαμούθ με στόχο τα 50 δισ. ευρώ σε μια τριετία(!) ήταν αποκαλυπτική. Είχε προηγηθεί το μελόδραμα για τη νέα φορολόγηση των «νομιμοποιημένων» ημιυπαίθριων που έκανε τον βετεράνο Πασόκο Απ. Κακλαμάνη να συνοψίσει μέσα στη βουλή την εικόνα της κυβέρνησης με τη φράση: «Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!». Την επομένη, ο ΥΠΕΘΟ, Γ. Παπακωνστανίνου, βγήκε δημόσια να ευλογήσει επειγόντως το γάμο μεταξύ των τραπεζών Εθνικής και Άλφα, λίγες ώρες πριν αυτός απορριφθεί από τους μεγαλομετόχους της Άλφα…
Αποτυχία
Τα ΜΜΕ προσπαθούν να περιορίσουν τις ζημιές για τον ΓΑΠ, κάνοντας λόγο για «δυσλειτουργίες στην κυβερνητική μηχανή». Αυτή η εικόνα δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Στη βάση της κρίσης του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται πολύ πιο σοβαρά και μόνιμα προβλήματα: Η πολιτική του, η πολιτική του μνημονίου, έχει αποδειχθεί ως βαθιά αντιλαϊκή και αντικοινωνική και ακόμα ως πλήρως αναποτελεσματική. Ο ΓΑΠ προσπάθησε να πείσει ότι η νέα ευρωπαϊκή πολιτική και η συμφωνία για την «επιμήκυνση» της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ, που επέφερε το μνημόνιο, αποτελούσαν ένα «βελούδινο» δρόμο για την τάχα εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Αποδεικνύεται σήμερα ότι αυτή η πολιτική οδηγεί σε μια πολυετή ληστρική λιτότητα με προοπτική όχι την αποφυγή της χρεοκοπίας, αλλά –αντίθετα– τη γιγάντωση του δημόσιου χρέους.
Στη βάση αυτής της αποτυχίας αναπτύσσονται τα σενάρια για πρόωρες εκλογές. Η λογική λέει ότι η προσφυγή στις κάλπες θα είναι αυτοκτονική για την κυβέρνηση. Καθημερινά ζούμε τη σύγκρουση της κυβέρνησης με κλάδους εργαζομένων, όπου το ΠΑΣΟΚ παραδοσιακά είχε σοβαρές δυνάμεις. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν αυτή την εμπειρική εικόνα: Το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει υποστήριξη της τάξης του 25% και προηγείται ανεπαίσθητα της ΝΔ με διαφορές στα όρια πλέον του στατιστικού λάθους. Η άλλη άποψη όμως (που τροφοδοτεί τις κυβερνητικές διαρροές προς τον Τύπο για πρόωρες εκλογές) αντιτάσσει ότι σε κάθε περίπτωση τα πράγματα στο μέλλον θα είναι ακόμα χειρότερα για το κυβερνητικό κόμμα.
Στα λόγια των κυβερνητικών παπαγάλων η προοπτική αυτή υποστηρίζεται με δύο επιχειρήματα: Αφενός, «το νέο μνημόνιο ξεπερνά την πολιτική εντολή της παρούσας κυβέρνησης». Αφετέρου, οι όποιες «συναινέσεις» κριθούν αναγκαίες, θα πρέπει να προωθηθούν, αφού πρώτα υπάρξει μια πιο νωπή αποτύπωση της εκλογικής επιρροής των κομμάτων και κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας.
Συγκλίσεις
Το πρόβλημα για τους καθεστωτικούς αναλυτές είναι ότι, παρά την κρίση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ δεν αποτελεί σοβαρή εναλλακτική λύση. Ο Σαμαράς, χαρακτηρίζοντας ως «αναπόφευκτα» τα μέτρα του μνημονίου, δεν μπορεί να πείσει σοβαρά τμήματα του κόσμου ότι έχει άλλη πολιτική. Και δικαίως. Μια πολιτική υπέρ των καπιταλιστών, υπέρ της τρόικας, αλλά –τάχα– κατά του μνημονίου δεν είναι απλώς δημαγωγία, είναι κυριολεκτικά ανέκδοτο. Αυτό φάνηκε χοντρά στην περίπτωση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων με στόχο τα 50 δισ., που αποτέλεσε πρόταση του αρχηγού της ΝΔ και μεταφέρθηκε στο ΔΝΤ δια του φερέλπιδος «συμβούλου» του Αντ, Σαμαρά, Χρυσ. Λαζαρίδη (που κατά τα άλλα αρέσκεται τάχα στις εθνικοανεξαρτησιακές-αντιμνημο
Αυτή η σύγκλιση των δύο μεγάλων κομμάτων στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής συνδυάζεται με τη σύγκλισή τους και στο επίσης πραγματικό γεγονός της κρίσης στην επιρροή τους: Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ΝΔ προσεγγίζει μεν το ΠΑΣΟΚ, αλλά με ποσοστά τόσο χαμηλά, που αν επιβεβαιώνονταν σε κάλπη, θα άνοιγαν το δρόμο σε μια πρωτοφανή κρίση του δικομματισμού, σε μια πρωτοφανή πολιτική κρίση για τη σταθερότητα του συστήματος.
Παρ’ όλα αυτά το ενδεχόμενο της κάλπης δεν μπορεί να αποκλειστεί. Όχι, κυρίως, γιατί επιμένουν οι διαρροές και τα δημοσιεύματα στον Τύπο. Αλλά γιατί η κρίση βαθαίνει και τα αδιέξοδα πληθαίνουν. Η απαγόρευση των προσλήψεων, η αθλιότητα στα νοσοκομεία, το κλείσιμο σχολείων, η εκτόξευση της ανεργίας, η απαίτηση των τροϊκανών για νέες μειώσεις στους μισθούς και για μεγαλύτερη ελαστικότητα, είναι παράγοντες που μπορεί να κάνουν τη λαϊκή οργή να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Και να κάνουν την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές απλώς αναπόφευκτη. Είτε ως πράξη πολιτικής απελπισίας, είτε ως μέθοδο μετάβασης προς το «μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Γενική απεργία
Για τον κόσμο των «από κάτω» δεν υπάρχει κανένας λόγος αυταπατών για την εκλογική προοπτική. Η διάθεση να φύγει η κυβέρνηση του ΓΑΠ είναι απολύτως θετική και πρέπει να ενισχυθεί. Είναι ακόμα καλύτερα που η διάθεση αυτή δεν συνοδεύεται με αυταπάτες για τη ΝΔ. Η εμπειρία της περιόδου Καραμανλή είναι ακόμα νωπή και αρκεί για να πείθει τον κόσμο ότι η επιστροφή της Δεξιάς στην εξουσία θα «πατούσε» πάνω στα δεδομένα που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ με το μνημόνιο, για να εξαπολύσει μια ακόμα σκληρότερη επίθεση στον κόσμο της εργασίας.
Γι’ αυτό η δική μας πολιτική απάντηση δεν πρέπει να στηρίζεται στην προσμονή της κάλπης, αλλά στους μαζικούς αγώνες του εδώ και τώρα. Η σημασία των απεργιών, των καταλήψεων, των διαδηλώσεων, των διεκδικήσεων, των κινημάτων ανυπακοής, είναι τεράστια και απολύτως πολιτική. Είναι η απόδειξη ότι «υπάρχει άλλος δρόμος» και ταυτόχρονα είναι η συγκέντρωση των δυνάμεων που θα κάνουν αυτό τον αναγκαίο άλλο δρόμο και απόλυτα εφικτό.
Σε αυτή την πορεία είναι καθοριστική η σημασία της γενικής απεργίας της 23ης Φλεβάρη. Σε αυτή δεν θα μετρηθεί η δύναμη των Παναγόπουλων και των Παπασπύρων. Θα μετρηθεί η δύναμη όσων αντιστέκονται στη φτώχεια, στην ανεργία, στο μνημόνιο. Θα χαραχτεί πιο καθαρά ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων μέσα στην κοινωνία, ο παράγοντας που δίνει τη δυνατότητα στους απεργούς να συνεχίζουν παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων, στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, στην Κερατέα να συνεχίζει να αντιστέκεται, στο κίνημα «Δεν πληρώνω» να συνεχίζει να δρα… Μέσα από την κλιμάκωση αυτών των δράσεων θέλουμε να προκύψει η δικιά μας διέξοδος απέναντι στα αδιέξοδα τόσο του ΓΑΠ όσο και του Σαμαρά.
Εξεγέρσεις
Για πάνω από 20 χρόνια το σύστημα στη Δύση έριξε όλες τις δυνάμεις του για να πείσει τον κόσμο ότι αυτός ο δρόμος, ο δρόμος της ανατροπής, είναι από αδιέξοδος ως και επικίνδυνος. Σε αυτό το κομβικό ζήτημα όλοι οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη δεχόμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή την πιο καλοδεχούμενη βοήθεια. Οι πιο συκοφαντημένοι άνθρωποι στον κόσμο, τα εκατομμύρια αδέλφια μας στην Αραβία, αποδεικνύουν ότι η ιστορία γράφεται με εξεγέρσεις και ανατροπές και όχι με τον κοινοβουλευτικό καθωσπρεπισμό των «αξιοπρεπών» ηγετών τύπου Μπερλουσκόνι ή Σαρκοζί. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο προηγούμενος μεγάλος ξεσηκωμός, ο διεθνής Μάης του ’68 άρχισε στην Αλγερία και στο Βιετνάμ, για να συγκλονίσει τελικά το Παρίσι, τη Ρώμη, το Βερολίνο και να ρίξει τις χούντες στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα. Η σημασία των εξεγέρσεων στην Αίγυπτο και στην Τυνησία μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγάλη για την έκβαση της μάχης και στην Ευρώπη. Αρκεί η Αριστερά να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα και να επιχειρήσει πραγματικά να παίξει τον αναντικατάστατο ρόλο της.
Πηγη:http://www.dea.org.gr/index.ph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου